We leven nog!
Na 2 weken dan eindelijk een teken van leven! In het dorp waar we leven is geen internet te vinden.. Vandaag konden we boodschappen doen en een internetcafe opzoeken. We weten niet waar we moeten beginnen met vertellen want we maken zoveel dingen mee!
We kunnen nu in ieder geval wel zeggen dat we letterlijk en figuurlijk zijn geland in Afrika:
- De eerste diarreeremmer is uit de verpakking gehaald (gelukkig vals alarm)
- We hebben totaal geen besef meer van datum en tijd (hebben de mensen hier ook niet: er wordt hier 's middags nog steeds goedemorgen gezegd)
- Onze looppas is minimaal met 3 km/h vertraagd
- De eerste enge beesten zijn gespot (en doodgeslagen met een pan)
- De Zambiaanse zon is op onze huidjes te zien (zelfs op die van Lotte!)
We wonen in een huisje naast het klooster en tegen het huis van de dokter van het ziekenhuis. De eerste week hadden we geen stroom omdat de dokter weg was en niet betaald had.. Ook hebben we geen stromend water; best een uitdaging (stel je eens voor hoe wij ons toilet doorspoelen....) We hebben ons goed kunnen redden. De hoofdlampen draaiden overuren en iedere avond een romantisch diner voor 2 bij kaarslicht.
We wonen heel veilig: er zit 24/7 een man op het terrein met een stuk of 8 'waak'honden. En als we 's nachts naar het ziekenhuis moeten worden we gebracht en gehaald door onze prive-agent (met gummiknuppel).
Het is 10 minuutjes lopen naar het dorp, maar meestal zijn we twee keer zo lang onderweg. We worden overal aangesproken en begroet en de kindjes willen ons graag knuffelen en een high five geven, schatjes.
We hebben nu twee weken in het ziekenhuis gewerkt, wat een wereld van verschil met Nederland. Onze teller staat inmiddels op 7 vaginale bevallingen, 3 keizersnedes, 1 doodgeboren kindje (abruptio) en een maternale (en daardoor foetale) sterfte (eclampsie en uitgezakte navelstreng). Ook hebben we 2 pasgeborenen moeten reanimeren, gelukkig allebei succesvol! Naast dit alles op labour ward hebben we ook geholpen bij het lab (malaria testen) en bij de zwangerschapscontroles. Oh en niet te vergeten: we hebben de onaardige vrouwen uitgehangen en veel baby's gevaccineerd.
Gelukkig overheersen de gelukkige momenten boven de heftige.
Met ons project gaat het goed. We geven individuele reanimatie trainingen en oh wat is dat hard nodig. We schrikken echt van wat de (ervaren) zorgverleners weten en doen. We hopen de komende twee weken nog zoveel mogelijk mensen te trainen, zodat we tijdens onze eindpresentatie een hoop certificaten kunnen uitreiken!
We zijn ook al helemaal ingeburgerd in het dorp. We zijn naar de kerk geweest, hebben nshima gegeten, dragen icitenge en begroeten de mensen met ons beste Bemba.
Zo. Dit was in een notendop hoe het met ons gaat. We genieten enorm van alles wat om ons heen gebeurt en wat we allemaal mogen meemaken. Bereid jullie maar voor op honderden foto's en eindeloze verhalen als we weer terug zijn! Maar eerst gaan we nog 2 weken aan het werk en daarna nog anderhalve week genieten van de rest van dit prachtige land!
Wat een verhaal weer. Jullie zijn goed bezig. Ga zo door en geniet van alles. Dikke kus uit alkmaar
Wat goed om wat van jullie te horen :), leuk om jullie verhaal te lezen en jullie maken echt veel mee!
Ik ben heel benieuwd naar de foto's, die gaan we maar kijken met een fles Hugo denk ;)
Heel veel succes de komende twee weken en geniet ervan!
Liefs
Super dat jullie de kennis kunnen overbrengen! Geniet en een dikke kus van daan
lieve groetjes dirk en Ingrid
En we kijken uit naar jullie volgende verhalen.