Goodbye Lubwe!

Muli shani vanuit Livingstone! Onze vier weken Lubwe zitten er helaas al weer op. Maar wat is het heerlijk om weer in de bewoonde wereld te zijn. We hebben genoeg van de tomaten en bonen en genieten hier heerlijk van het verse fruit en 'normale' avondeten met een Savannah'tje toe.

Vrijdag hebben we onze eindpresentatie gehouden waar we de mensen die we hebben getraind hun certificaten hebben uitgereikt. Uiteindelijk hebben we 16 mensen getraind in het reanimeren van de pasgeborene. Of ze nu ook echt allemaal goed kunnen reanimeren betwijfelen we bij sommige, aangezien er een aantal niet winsten dat de baby na geboorte een muts op moet. Maar als ze alleen dat hebben onthouden, is dat ook al winst.
We hadden vanuit Nederland roze muisjes meegenomen, die we bij de presentatie uit hebben gedeeld. De lange gezichten bij het zien van de muisjes, sloegen gelijk om toen ze ze eenmaal hadden geproefd. Ze kwamen gelijk allemaal nog meer vragen en de dokter heeft zelfs het halve pakje ‘stiekem’ meegenomen. Na een uitgebreide bedank speech, was het tijd voor onze eindbeoordeling. Met een 9,5 kunnen we denk ik wel zeggen dat het project geslaagd is!

In totaal hebben we 16 bevallingen gedaan, waarvan de laatste het meest spectaculair (en snel!) was: de vrouw stond naast het bed, haar vliezen braken en 2 tellen later viel het kind op de grond.. Gelukkig allemaal goed afgelopen, op wat hoofdpijn bij de baby na. Het was heel bijzonder om de bevallingen te begeleiden met zo weinig middelen en zo'n verschil in cultuur. Het kwam regelmatig voor dat er geen verloskundige aanwezig was en dat we geen partusset konden vinden. Nou, dan word je heel erg vindingrijk! (baby afdrogen met een rok, navelstreng afklemmen met gaasjes, navelstreng doorsnijden met een mesje). Qua cultuur is bevallen echt een vrouwending, ze komen alleen of met hun moeder/zus die buiten wacht. Zodra de baby geboren is, wordt deze meteen meegenomen en gewogen en aangekleed (roze jurkjes voor een jongetje is oke!). Een uur later gaat de baby pas terug naar de moeder voor borstvoeding, wat hier áltijd lukt.

De laatste dag zijn we met iedereen op de foto geweest. Ze zijn hier gek op foto's, vooral op foto's maken. Geef ze een camera en ze gaan los! Daarom hebben we veel uitgebreide fotoshoots gehouden waarbij de mannelijke staffmembers van de gelegenheid gebruik maakten om ons lekker stevig vast te pakken. Enne we moeten van de dokter scheiden van onze mannen en in Lubwe komen wonen en werken. We hebben hem maar in de waan gelaten...

26 mei was Fabiënne's verjaardag (bedankt voor alle felicitaties!). Twee weken later kwam de kaart van haar ouders binnen, superleuk dat hij op tijd is aangekomen om hem te kunnen ontvangen. We hadden op de dag geen stroom en dus kreeg Fabiënne een dag later een birthday cake, gebakken door de sisters. Lekker joh! We konden er bijna een week van eten.

Tijdens een mis in het bos hebben we 2 meiden uit Duitsland ontmoet, eindelijk niet meer de enige musungu's! Deze meiden doen een jaar vrijwillligerswerk in een dorpje iets verderop. In onze laatste week hebben we ze opgezocht in het ziekenhuis daar en op onze laatste dag zijn zij bij ons geweest. We hebben elkaar de ziekenhuizen laten zien en vooral heel veel gegeten (en als we niet aten, was het eten thuis het onderwerp van gesprek). Ze zijn blijven slapen en zondag is een van hen met ons mee terug gegaan naar Lusaka.

Wat we echt niet zullen missen aan Lubwe:
- De autoritten die we daar gehad hebben: enorm hobbelige wegen, als je denkt dat de auto vol zit, kan er nog zeker de helft aan mensen en bagage mee (met 5 personen op een achterbank kan toch prima?!). Ook levende kippen gaan hier gewoon in de achterbak.
- Geen stromend water hebben
- Geen/weinig stroom (niet vergeten de lichten aan te doen om 4 uur! anders zit je de hele avond in het donker)
- De oranje zandlaag die we amper van onze huid en spullen afkrijgen

Maar natuurlijk gaan we ook een hoop wel missen:
- De relaxte sfeer (het gezegde: in Nederland hebben ze de klok, in Afrika de tijd klopt echt)
- De ontzettend vriendelijke mensen
- Het ziekenhuis waar we voornamelijk zelfstandig gewerkt hebben
- De mooie omgeving, vooral het prachtige meer
- De lieve kleine baby's en kindjes (sommige vinden ons maar eng omdat ze nog nooit een blank persoon hebben gezien)

We zijn zondag naar Lusaka gereisd met de bus (een stuk chiller dan op de heenweg!) en dinsdag doorgereisd naar Livingstone. We zijn al helemaal gewend aan de busreizen: de oorverdovende Zambiaanse muziek onderweg, eten en drinken kopen vanuit het raam en supersnel plassen omdat anders de bus alweer weg is zonder jou.

We hebben hier een tweedaagse safari in Botswana geboekt voor dit weekend en we gaan morgen naar de Victoria Falls. Wat is het heerlijk om hier op vakantie te zijn, we genieten er enorm van!

Aangezien we hier wel WiFi hebben zullen we jullie snel jaloers maken met onze vakantiefoto's!