Uiteindelijk komt alles goed...

Hier is die dan, onze eerste blog uit het verre Zambia! En wat een avonturen hebben we al beleefd na 1 dag, maar laten we met het goede nieuws beginnen: het is uiteindelijk allemaal goed gekomen.

Onze reis begon heel voorspoedig. Relaxte vlucht waarin we niets tekort zijn gekomen (lees: zo’n beetje elk uur iets te eten en onbeperkt films kijken). Onze vlucht was niet volgeboekt en aan de Afrikaanse man naast ons werd door de steward gevraagd te verplaatsen naar de achterste lege rij zodat we allemaal wat ruimer konden zitten. Maar helaas voor ons vond hij het maar al te gezellig met twee jonge blanke vrouwen naast zich.

Na zo’n 7,5 uur kwamen we aan op Nairobi waar we moesten overstappen voor de vlucht naar Lusaka. Aangekomen in Kenia kwamen we gelijk in de Afrikaanse sferen o.a.:

- Alles gaat hier op z’n elf-en-dertigste en niemand maakt zich druk (onze vlucht stond niet op het scherm > wij in de stress, de medewerker zegt; oh joh die gaat wel. Vergeten op het bord te zetten…)
- De kleurrijke kledij en bijna alle mannen op blote voeten
- De enorme Afrikaanse billen, waarbij onze witte kadetjes nu helemaal in het niet vallen.
- Ze schijnen hier Engels te spreken, maar dat is toch wel verrekte moeilijk te verstaan! (soms volstaat een vriendelijke knik en “yes” ook)
- Het feit dat je hier een van de weinige blanke vrouw bent maakt dat je door alle mannen uitvoerig wordt bekeken en dat ze ontzettend behulpzaam zijn als ze zien dat je loopt te zoeken.

Toen de overstap op Kenya Airways waar we gezien de grootte van het vliegtuig (klein!) niet veel van hadden verwacht. Nou, dat viel toch even mee! Zowat luxere stoelen dan bij de KLM en gelijk na opstijgen een maaltijd geserveerd krijgen (inmiddels 00.00 uur).
Na een vlucht van 2,5 uur waren we dan eindelijk in Zambia!

Zo voorspoedig als de reis verliep, zo ruk ging het zodra we bij de visa-balie kwamen. Vol goede moed ging Lotte’s voor Afrika geactiveerde pinpas het apparaat in… Failed. Oeps… Dan Fabienne maar proberen: Failed. Tja, en nu?!
Bij de uitgang stonden drie pinautomaten waar we wel wat Dollars zouden kunnen pinnen (aangezien het wisselkantoor gesloten was). Nou, die accepteerde alleen maar Visa. Sta je daar met je Maestro kaart. Fabienne had genoeg Euro's contant, maar die accepteerde de visa mevrouw niet.
Toen kwam daar Held nr 1: Ken de vliegveldmedewerker. Hij is langs al z’n collega’s gegaan met de vraag of iemand onze Euro’s wilde wisselen voor Dollars of Kwacha’s (Zambiaans geld). Na wat onderhandelingen en vrouwelijke charmes wisselde de barman onze Euro’s voor Dollars. Nu konden we het land in!
Toen probleem nr 2: ons geld was op aan de visa’s en we moesten nog met de taxi naar het hostel. Gelukkig was daar Held nummero 2: Michael de taxichauffeur. Die was bereid met ons langs de bank te rijden om ons daarna bij het hostel af te zetten.
Vol goede moed stapten we, ook met held nr 1 in de taxi naar een pinautomaat. 1,5 uur en 15 banken later, stonden Lotte en Fabienne nog steeds met lege handen. Lichtelijk gestresst was de laatste optie naar het hostel rijden om daar iets te regelen.
Alle ellende komt in drieën: zo ook bij ons. Aangekomen bij het hostel bleek dat ze onze reservering voor de volgende nacht hadden gemaakt en onze kamer dus bezet was en ze daarnaast geen geld konden regelen. In het Afrikaans werd druk overlegd en uiteindelijk konden we bij een hostel een straat verderop terecht.
Op weg naar het hostel kwamen we langs één bank, onze laatste hoop. Lotte proberen: Failed, dan Fabienne: ACCEPTED! Hallelujah, we waren als Dagobert Duck zo blij!
Snel naar het hostel, taxi betaald en om 03.30 uur heerlijk in een bed gekropen.

De volgende dag zijn we (ja, Lotte moest eraan geloven) begonnen met een sloot, door de eigenaar, gezette koffie en wat scrambled eggs. Voordat we naar de winkels zijn gegaan, nog genoten van een korte maar warme douche. Bij de winkels bleek een bank te zitten, waar we allebei eindelijk konden pinnen.
Met het geld gelijk wat boodschapjes gedaan, en nu zitten we deze blog onder het genot van wat vers fruit te typen aan een picknicktafel op het grasveld van het hostel. We genieten hier ontzettend in de Zambiaanse zon, met factor 50 op onze nog witte melkflessen.
Straks op naar het andere hostel en morgen doorreizen naar onze eindbestemming: het Lubwe Mission Hospital.

We hopen snel weer iets van ons te kunnen laten horen,
Shalapo! Fabienne en Lotte